-กาย หรือร่างกาย หรือเรียกว่า รูปธรรม
-ใจ หรือจิต หรือเรียกว่า นามธรรม
การที่คนเราจะดำรงชีวิตโดยสมบูรณ์ตามธรรมชาติได้ จะต้องรักษาทั้งกายและใจให้มีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ เราจะดูแลรักษากายโดยไม่คำนึงถึงใจ หรือรักษาแต่ใจโดยทอดทิ้งกายนั้นไม่ได้ ทั้งนี้เพราะกายและใจมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิดสนิทแน่น
คนป่วยทางกาย เมื่อนานวันเข้าจิตใจก็อ่อนแอไปตามร่างกาย ในทางตรงกันข้าม คนที่เดิมร่างกายแข็งแรงเป็นปกติ ถ้าเริ่มป่วยทางใจก็จะเกิดผลกระทบกาย เช่น กินไม่ได้นอนไม่หลับ ผลสุดท้ายกายก็จะป่วยตามไปด้วย
กายเป็นธรรมชาติซึ่งไม่รู้อะไรเลย ชอบสงบนิ่ง ไม่ชอบเคลื่อนไหว ต้องการพักผ่อนนอนหลับ ในขณะที่ใจหรือจิต เป็นธรรมชาติซึ่งมีสสภาพรู้อารมณ์อยู่ตลอดเวลา ชอบเคลื่อนที่ ชอบท่องเที่ยวไม่หยุดนิ่ง ชอบคิดชอบฝัน
คนเราจะปล่อยกายให้เป็นไปตามธรรมชาติไม่ได้ กล้ามเนื้อจะไม่ทำงาน ดังนั้น คนเราจึงต้องบริหารกาย คือ การออกกำลังกายเพื่อให้ร่างกายแข็งแรง มีพลังใช้ทำงาานได้ และเป็นภูมิคุ้มกันโรคภัยไข้เจ็บ
สำหรับใจหรือจิตก็เช่นเดียวกัน ถ้าเราปล่อยให้ใจคิดและท่องเที่ยวไปโน่นไปนี่ตลอดเวลา ก็จะเป็นจิตที่ไม่สงบ ฟุ้งซ่าน หมกมุ่นอยู่แต่ในอดีตและอนาคต ไม่อยู่กับความเป็นจริงหรือปัจจุบัน ในที่สุดจิตก็จะมีสภาพอ่อนเปลี้ยขาดพลัง และสร้างปัญหา ก่อทุกข์ให้เกิดแก่บุคคลนั้นตลอดไป จึงจำเป็นต้องบริหารจิตหรือพัฒนาจิต กล่าวคือ ทำจิตให้สงบนิ่งด้วยการฝึกสติและสมาธิ
การที่คนเราจะดำรงชีวิตโดยสมบูรณ์ตามธรรมชาติได้ จะต้องรักษาทั้งกายและใจให้มีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ เราจะดูแลรักษากายโดยไม่คำนึงถึงใจ หรือรักษาแต่ใจโดยทอดทิ้งกายนั้นไม่ได้ ทั้งนี้เพราะกายและใจมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิดสนิทแน่น
คนป่วยทางกาย เมื่อนานวันเข้าจิตใจก็อ่อนแอไปตามร่างกาย ในทางตรงกันข้าม คนที่เดิมร่างกายแข็งแรงเป็นปกติ ถ้าเริ่มป่วยทางใจก็จะเกิดผลกระทบกาย เช่น กินไม่ได้นอนไม่หลับ ผลสุดท้ายกายก็จะป่วยตามไปด้วย
กายเป็นธรรมชาติซึ่งไม่รู้อะไรเลย ชอบสงบนิ่ง ไม่ชอบเคลื่อนไหว ต้องการพักผ่อนนอนหลับ ในขณะที่ใจหรือจิต เป็นธรรมชาติซึ่งมีสสภาพรู้อารมณ์อยู่ตลอดเวลา ชอบเคลื่อนที่ ชอบท่องเที่ยวไม่หยุดนิ่ง ชอบคิดชอบฝัน
คนเราจะปล่อยกายให้เป็นไปตามธรรมชาติไม่ได้ กล้ามเนื้อจะไม่ทำงาน ดังนั้น คนเราจึงต้องบริหารกาย คือ การออกกำลังกายเพื่อให้ร่างกายแข็งแรง มีพลังใช้ทำงาานได้ และเป็นภูมิคุ้มกันโรคภัยไข้เจ็บ
สำหรับใจหรือจิตก็เช่นเดียวกัน ถ้าเราปล่อยให้ใจคิดและท่องเที่ยวไปโน่นไปนี่ตลอดเวลา ก็จะเป็นจิตที่ไม่สงบ ฟุ้งซ่าน หมกมุ่นอยู่แต่ในอดีตและอนาคต ไม่อยู่กับความเป็นจริงหรือปัจจุบัน ในที่สุดจิตก็จะมีสภาพอ่อนเปลี้ยขาดพลัง และสร้างปัญหา ก่อทุกข์ให้เกิดแก่บุคคลนั้นตลอดไป จึงจำเป็นต้องบริหารจิตหรือพัฒนาจิต กล่าวคือ ทำจิตให้สงบนิ่งด้วยการฝึกสติและสมาธิ
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น